Głowaczek tatarski-Cephalaria gigantea

Głowaczek tatarski

Jest niezwykle miododajna i prezentuje się niebanalnie. Pamiętać jednak trzeba, by zapewnić jej odpowiednio dużo przestrzeni, osiąga bowiem całkiem imponujące rozmiary.Doskonały do ogrodów naturalistycznych.

Sztywne, wznoszące się dziarsko do słońca pędy dorastają nawet 2,5 m wysokości. Od podstawy do około 1 m wzwyż okryte są liśćmi, które tworzą okazałą kępę o rozpiętości blisko 1,2 m, ponad nią wznoszą się smukłe i ładnie rozgałęzione, ale już niemal nagie gałązki.

Liście dorodne, długie na ponad 40 cm, prezentują się zdrowo. Pierzasto złożone – blaszki układają się naprzeciwlegle, mają jajowaty zarys z wydłużonym ostrym wierzchołkiem i atrakcyjnie, gęsto ząbkowanym obrzeżeniem. Powierzchnia w kolorze spokojnej, nieco szarawej zieleni.

Od czerwca do września na szczytach pędów rozwijają się kremowożółte kwiaty zebrane w zbite główkowate kwiatostany o średnicy około 6 cm. Kołysane podmuchami wiatru przez całe lato wabią mnóstwo owadów stanowiąc cenne źródło miododajnego pyłku dla pszczół.

W naturze jego stanowiska znajdują się na rozległych łąkach i pastwiskach od gór Kaukazu po północne regiony Turcji.

Warunki uprawy:

Stanowisko – zdecydowanie światłolubna roślina, warto zapewnić jej jak najwięcej światła oraz osłonę przed wiatrem, w przeciwnym razie wymagać będzie podparcia.

Gleba – podłoże powinno być co najwyżej przeciętnie zasobne, na zbyt żyznym może bowiem wylegać. Lubi ziemie stale, umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne o odczynie obojętnym.

Mrozoodporność całkowita, zimuje z powodzeniem na terenie całego kraju nie wymagając okrycia.

Oryginalnie prezentuje się jako kwiat cięty przez długi czas zachowując świeży wygląd. W ogrodach świetnie komponuje się z trawami, jeżówkami czy przetacznikowcami. Doskonale podkreśla charakter założeń naturalistycznych i kwietnych łąk, ładnie urośnie na słonecznym skraju zagajnika.

Głowaczek tatarski to roślina ukorzeniona w doniczce C-2.