Kiścień Lovita – Leucothoe Lovita

Kiścień Lovita  to krzew, który zimą nabiera najmocniejszego koloru, choć o każdej porze roku prezentuje się urokliwie. Odmiana znana od lat w uprawie, również pod nazwą Leucothoe Zebonard, ale w naszym kraju nie jest powszechnie widywana. Warto ją posadzić, bo nie wymaga szczególnej opieki i świetnie zimuje.

To rosnący powoli, niewysoki, bo rzadko osiągający 1 m wysokości krzew, o cienkich, ale sztywnych, długich i ładnie rozgałęziających się pędach. Tworzą one zwarty kopiec o rozpiętości dochodzącej u dorosłych okazów do blisko 1,2 m.

Przez cały rok okrywa się gęstym listowiem. Blaszki maja kształt jajowaty do lancetowatego, z ostrym wierzchołkiem i drobno, kunsztownie piłkowanymi marginesami, a ich powierzchnia mocno lśni. Młode liście pojawiają się w kolorach purpury i czerwieni, latem przybierają barwę oliwkowozieloną, by jesienią ponownie rozpalić krajobraz odcieniami szkarłatu i wina. Co więcej tak gorące tony zachowuje również na zimę, stając się o tej porze roku bezkonkurencyjną dekoracją otoczenia.

W maju w kątach liści na niemal całej długości pędu rozwijają się kwiatostany. To wiechy długości kilku centymetrów skupiające bardzo liczne i maleńkie kwiaty. Mają one postać zwisających, delikatnych, kremowobiałych dzwoneczków. Jeśli obfitość kwitnienia jest duża zaleca się usunięcie części kwiatostanów w czasie kwitnienia, a później również tych uschniętych.

Odmiana o amerykańskim pochodzeniu, wyselekcjonował ją w 1984 roku Alex J. Zebehazy w Ohio w wyniku krzyżówki leucothoe fontanesiana i leucothoe axillari.

Warunki uprawy:

Stanowisko – ta odmianę najlepiej posadzić w półcieniu, tam będzie najładniej się rozwijać, choć poradzi sobie w miejscach zarówno bardziej wyeksponowanych na słońce jak i ciemniejszych.

Gleba – z uwagi na rozgałęziony, ale płytki system korzeniowy potrzebuje ziemi lekkiej, z dużą zawartością składników próchnicznych, wysoce przepuszczalnej i umiarkowanie wilgotnej, koniecznie o przynajmniej lekko kwaśnym odczynie.

Toleruje spadki temperatury do około -26°C, w Polsce zaleca się okryć młode rośliny chociażby świerkowymi gałązkami.

Rewelacyjny jako samotnie rosnący okaz w donicy przy wejściu, na balkonie albo tarasie. Odpowiadać mu będą wrzosowe rabaty, a na tle srebrzystych iglaków będzie tworzyć barwną przez cały rok, atrakcyjną kompozycję. W większych przestrzeniach ładnie wytyczy granice, zakryje również podłoże pod koronami drzew.

Roślina ukorzeniona w doniczce C-7.