Narecznica czerwonozawijkowa – Dryopteris erythrosora

Oszałamiająca kolorystyka przez cały właściwie rok sprawia, że jest ona jedną z najatrakcyjniejszych paproci. Choć z wegetacją rusza późno, bo dopiero w maju to od razu zachwyca całą paletą barw. W cieplejszych rejonach może pozostawać nawet zimozielona.

Wyrasta z podziemnych, okrytych łuskami kłączy, ale nie należy do ekspansywnych roślin. Formuje kępy zazwyczaj dorastające do około 50 cm wysokości oraz nieco ponad 60 cm rozpiętości. Pierzaście złożone liście przybierają kształt wąskiego, smukłego trójkąta o długości do 60 cm i jakby niedbale, jedne mniej inne bardziej wychylają się na zewnątrz kępy. Blaszki przybierają lancetowaty kształt, mają tępe wierzchołki i subtelnie piłkowane obrzeżenia. Wierzchnia strona lśniąca, na spodniej czerwone zawijki – stąd nazwa rośliny. Młode liście zachwycają wszelkimi ciepłymi odcieniami od czerwieni i różu, przez pomarańcz po rudawe złoto. Wraz z rozwojem przebarwiają się do ciemnych, oliwkowo-zielonych, by ostatecznie skomponować się z jesiennymi rdzawymi kolorami.

Roślina pochodzi ze wschodnich krańców Azji, jej siedliska znaleziono w Japonii, Chinach i Tajwanie oraz Filipinach. W 1993 roku otrzymała wyróżnienie Award of Garden Merit od Brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego.

Warunki uprawy:

Stanowisko – najlepiej zapewnić jej pół cieniste miejsce, gdzie uzyskamy efektowne kolory, ale ładnie urośnie również w pełnym cieniu.

Gleba – wymaga podłoża o stałej, wysokiej wilgotności i kwaśnym odczynie, najlepiej dość zasobnego i żyznego. Nie toleruje suszy i wapna.

Mrozoodporność- temperatury do około -26°C, jednak przy skromnej okrywie śnieżnej zaleca się ją okryć,agrowłókniną , gałązkami świerkowymi.

Idealna do obsadzania ocienianych połaci pod wyższymi krzewami i drzewami tak w grupach mono gatunkowych jak i w towarzystwie niskich traw, żurawek czy funkii. Pięknie ubarwi ciemniejsze brzegi oczek wodnych albo dolne partie ogrodów leśnych.

Roślina ukorzeniona w doniczce 2 litrowej.
abr