Pałczatka miotlasta – Andropogon Praire Blues

W sezonie pięknie zmienia swą kolorystykę i sylwetkę. Nie ma szczególnych wymagań, właściwie wystarczy zapewnić jej słoneczne miejsce, by cieszyć się dorodnym, pełnym wdzięku okazem.

Tworzy pełne wigoru i energii, gęste kępy, które przypominają najeżone, kolczaste kule. Blaszki liściowe płaskie, długości do 70 cm i szerokie na niespełna 1 cm, całobrzegie i z ostrymi wierzchołkami. W początkach sezonu niemal wszystkie wznoszą się sztywne i wyprostowane czyniąc kępę dość strzelistą. Z czasem coraz więcej liści ma tendencję do przewieszania się, a niektóre nawet do pokładania, przez co sylwetka staje się niemal kulista.

Powierzchnia liści ma barwę jasnej zieleni z wyraźnym odcieniem niebieskiego, i różowego który jesienią pięknie kontrastuje z rdzawym pomarańczem źdźbeł. Sierpień i wrzesień, to miesiące, w których pośród liści, na długich na niemal 1 m, sztywnych i wyprostowanych pędach rozwijają się niewielkie kwiatostany. Mają delikatny beżowy kolor, a w promieniach słońca lśnią srebrzyście.

Warunki uprawy:

Stanowisko – dla ładnego wybarwienia i zgrabnej sylwetki wymaga miejsca słonecznego.

Gleba – w zupełności zadowoli się umiarkowanie żyzną ziemią ogrodową, przeciętnie wilgotną i o dobrej przepuszczalności lub drenażu.

Roślina mrozoodporna, bez konieczności okrywania zimować może na terenie całego kraju. Tolerancyjny wobec niedoborów wody. Z początkiem wiosny wycinamy zeszłoroczne, uschnięte części rośliny.

Świetnie zagęszcza i urozmaica rabaty bylinowe, skalne aranżacje, a nawet brzegi oczek wodnych. Ładnie będzie prezentować się jako samotnik na niewielkim skwerze, ale szalenie oryginalny efekt daje także posadzenie kilku sztuk w grupie. Z powodzeniem rosnąć może również w dużych donicach jako dekoracja tarasu czy południowego wejścia.

Roślina ukorzeniona w doniczce C-2.
dp