Stewarcja dzióbkowata – Stewartia rostrata

Stewarcja dzióbkowata to niezwykle dekoracyjny i rzadko jeszcze spotykany w Polsce gatunek, który długo kwitnie i zachwyca kolorami jesiennych liści. Pąki rozwijają się sukcesywnie – od czerwca aż do września – dzięki czemu krzew jest ozdobą ogrodu przez kilkanaście tygodni i ujmuje swym urokiem nawet koneserów.
Osiąga do 8 m wysokości, dobrze prezentuje się zarówno jako krzew jak i drzewko. Liście eliptyczne o ząbkowanych brzegach i ostrym zakończeniu, od wczesnej wiosny zielone, jesienią ożywiają otoczenie feerią barw wszelkimi odcieniami żółtego, przez pomarańczowy i różowy, po głęboką czerwień.
Kuliste pączki rozwijają się w duże, pięciopłatkowe, biało – czerwonawe kwiaty z żółtym oczkiem pręcików w środku. Podkwiatki i działki kielicha w kolorze purpury. Owoce o kulistym kształcie zakończone charakterystycznym dzióbkiem, od którego wzięła się nazwa odmiany.

Pochodzi z Azji, w naturze można ją znaleźć w Chinach, Japonii, Korei oraz Półwyspie Indochińskim. Całkiem niedawno, bo w 1974 roku opisano roślinę po raz pierwszy jako gatunek. W Europie zagościła w 1981 roku, z uwagi na swe walory podbija
kolejne ogrody.

Warunki uprawy:
Stanowisko – osłonięte od wiatru, najpiękniej wygląda na stanowiskach słonecznych lub pół cienistych.
Gleba – krzew wymaga podłoża żyznego o kwaśnym odczynie.
W naszej strefie klimatycznej jest w stanie przezimować, gdyż znosi mrozy do – 29°C, warto ją okryć, szczególnie młode okazy, bo stosunkowo wcześnie rozpoczyna okres wegetacji. Odporna na suszę.
Idealna jako soliter, ale dobrze komponuje się też z krzewami zimozielonymi i różanecznikami.

Stewarcja dzióbkowata to roślina ukorzeniona w doniczce C-5, wysokość ok. 70-90 cm.