Tarczyca szara -Scutellaria incana

Unikat ogrodniczy od lipca do września pędy zwieńczone są wieloma groniastymi kwiatostanami długości nawet do 15 cm. Skupiają one błękitno-fioletowe, dwuwargowe kwiaty wielkości około 2 – 3 cm. Wargi od nasady zrośnięte w wygiętą rurkę, na końcu dolna bardzo mocno się rozszerza, natomiast krawędzie górnej zawijają się do wewnątrz formując jakby „kaptur” i ukazują białe gardło.

Niespotykana na naszym rynku roślina o walorach dekoracyjnych. Przywędrowała zza oceanu, jest doskonale przystosowana do polskich warunków klimatycznych i może stanowić ciekawe urozmaicenia rodzimej flory.

Formuje eleganckie kępy o wysokości 70 – 90 cm i średnicy dochodzącej do 50 cm. Pędy sztywne, wyprostowane, jedynie na wierzchołkach rozgałęzione. Na całej długości brunatno nabiegłe, delikatnie owłosione i ulistnione.

Blaszki osadzone na krótkich ogonkach, przybierają jajowaty kształt z zaostrzonym szczytem i piłkowanym obrzeżeniem. Osiągają do 6 cm długości i maleją wraz z wysokością łodygi. Górna powierzchnia liści ciemnozielona z widocznym użyłkowaniem, dolna jaśniejsza, pokryta krótkimi, miękkimi włoskami.

Naturalne siedliska gatunku znajdują się na górskich łąkach i świetlistych polanach leśnych w południowo-wschodnich stanach USA.

Warunki uprawy:

Stanowisko – najlepsze będą miejsca w półcieniu. Na w pełni nasłonecznionych pozycjach wymagać będzie dbałości o odpowiedni poziom wilgotności.

Gleba – nie ma wygórowanych wymagań co do podłoża, zadowoli się przeciętną ziemią ogrodową, przepuszczalną i stale umiarkowanie wilgotną.

W pełni mrozoodporna.

Najładniej zaprezentuje się posadzona w grupie kilku sztuk, w ogrodach naturalistycznych czy na rabacie pośród róż. Może stanowić również tło dla niższych roślin, posadzona w sąsiedztwie świetlistych drzew będzie stanowić wypełnienie przestrzeni pod ich koronami.

Roślina ukorzeniona w doniczce C-2.