Daglezja zielona – Pseudotsuga menziesii

Przynależność do grupy najwyższych i najszybciej rosnących drzew iglastych gwarantuje, że roślina w szybkim tempie wypełni przestrzeń, nada otoczeniu szyku, a ponadto zapewni pożądany cień. Wyjątkowo silna i trwała, przystosowuje się nawet do trudnych warunków i odnajduje niemal w każdym klimacie.

Pochodzi z rodziny sosnowatych. Młode osobniki charakteryzują się szeroko stożkowatym pokrojem, gdy dorosną do złudzenia przypominają kształtem świerk pospolity. W naszym klimacie zwykle osiągają w granicach 15 – 20 m wysokości, choć rekordziści dorastają nawet do 50 m.

Kora młodych drzew jest cienka, gładka, szara i pokryta pęcherzykami żywicznymi. W miarę upływu lat staje się grubsza, bruzdowana, korkowa. Roślina zimozielona – przez cały rok zdobią ją długie, miękkie igły o wyrazistym, zielonym kolorze. Ponadto pojawiają się zgrabne pomarańczowo-brązowe szyszki z haczykowatymi łuskami mierzące średnio 4 – 8 cm.

W warunkach naturalnych występuje na zachodnich terenach Ameryki Północnej – w Kanadzie oraz Stanach Zjednoczonych, a także w części Meksyku.

Roślina odkryta przez Archibalda Menziesa około 1792 roku, do Europy przywędrowała w XIX w., a pierwsza oficjalna publikacja na jej temat pojawiła się w 1950 roku.

Mrozoodporność pełna.

Warunki uprawy:

Stanowisko – wskazane jest sadzenie rośliny na pozycjach pół cienistych lub słonecznych.

Gleba – drzewo świetnie radzi sobie na przeciętnej glebie ogrodowej, ale najokazalej rozwija się na ziemiach głębokich, żyznych, umiarkowanie wilgotnych, o odczynie lekko kwaśnym.

Roślina świetnie sprawdza się w nasadzeniach grupowych, stąd też znajduje szerokie zastosowanie w zadrzewieniach krajobrazowych, parkach, szpalerach. Niezastąpiona przy aranżowaniu ogrodów naturalistycznych czy przestrzeni na działce leśnej.

Roślina ukorzeniona w doniczce C-4, wysokość 100-120 cm.